Αρθρογραφία
Εκπαίδευση
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Γράφει ο Αλέξ.Βεβόπουλος
Μέλος ΕΣΗΤΛΣΥΜ
Στην Ελλάδα θα πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με την εκπαίδευση και να δούμε γιατί οι μαθητές απεχθάνονται το σχολείο. Μήπως οι Έλληνες μαθητές είναι τεμπέληδες σε αντίθεση με τους υπόλοιπους μαθητές των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών ; Δεν νομίζω. Μήπως δεν τους αρέσει η μάθηση; ούτε πάλι νομίζω. Από μικρός που ήμουν και άκουγα οι άνθρωποι ήταν διχασμένοι για το θέμα αυτό. Άλλοι πίστευαν ότι ευθύνεται το σύστημα και άλλοι πως η ευθύνη είναι των παιδιών. Εγώ όπως ανέφερα και πιο πάνω τα παιδιά δεν πιστεύω πως στην πλειοψηφία τους είναι ανίερα. Θεωρώ την ευθύνη αρχικά πως την έχει το σύστημα και κατά δεύτερον οι γονείς, σε πιο μικρό βαθμό.
Γιατί λοιπόν τα παιδιά από το δημοτικό έως το λύκειο δεν θέλουν να ακούνε για σχολείο και προσπαθούν να βρίσκουν αφορμές ώστε να μην πηγαίνουν; Ας υποθέσουμε ότι είμαστε εργαζόμενοι σε μια εταιρεία. Στο περιβάλλον όπου βρισκόμαστε και εργαζόμαστε υπάρχει σκληρός έλεγχος, ελέγχεται η κάθε κίνηση μας, δεν μας αφήνουν να πάμε τουαλέτα, μας λένε μείνετε ακίνητοι και μην κοιτάτε δεξιά και αριστερά. Να δουλεύουμε από τις 8 το πρωί έως τις 10 το βράδυ και τέλος, δεν μας αφήνουν να εργαστούμε ελεύθερα απορρίπτοντας ότι λέμε, διορθώνοντας ακόμα και ένα τόνο. Αλήθεια για πόσο θα αντέχαμε; Μόνο που στο υποθετικό παράδειγμα θα μπορούσαμε να υποβάλουμε την παραίτηση και να φεύγαμε ψάχνοντας αλλού για εργασία, ενώ ένας μαθητής δεν έχει την επιλογή αυτήν. Τεράστιες ύλες, με πολλές σελίδες θεωρίες, χωρίς ο ίδιος να έχει κάποιον ρόλο, να νιώθει ότι συμβάλει κάπου και τέλος να νιώθει ότι προσφέρει. Τρώει στην ουσία τροφή δίχως να την επεξεργαστεί. Όλο αυτό του προκαλεί βαρεμάρα και νιώθει ότι πνίγεται. Στην ουσία η εκπαίδευση γίνεται μηχανικά.
Τα μικρότερα παιδιά και ιδιαιτέρως οι έφηβοι αναφέρουν πως το σχολείο είναι ο χώρος από το οποίο αντλούν την λιγότερη ευχαρίστηση σε σύγκριση με οποιοδήποτε άλλο της καθημερινότητας τους. Πότε όμως ένα παιδί μαθαίνει να αγαπάει την μάθηση; Όταν είναι αγχωμένο, καταθλιπτικό και εξοντωμένο από τις τόσες ώρες σχολείου, φροντιστηρίου και διαβάσματος, ή όταν είναι ελεύθερο και πιο χαλαρό; Ενώ τις τελευταίες δεκαετίες το εκπαιδευτικό σύστημα επιτάσσει περισσότερο σχολείο και για λιγότερο ελεύθερο χρόνο και παιχνίδι, μελέτες δείχνουν αύξηση των συμπτωμάτων κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής στην παιδική και εφηβική ηλικία.
Όπως ανέφερα και παραπάνω η ευθύνη μοιράζεται πάει και στο εκπαιδευτικό σύστημα και στους γονείς ( όχι σε όλους ).
Οι γονείς ασκούν πίεση στα παιδιά από μικρή ηλικία. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον γιατί νομίζουν πως το μέλλον του παιδιού κρίνεται από βαθμούς, ούτε καν τους ενδιαφέρει η μάθηση και να μάθουν νέα πράγματα οι μαθητές και δεύτερον όσο τρελό και αν είναι, για τον ανταγωνισμό μεταξύ συμμαθητών.
Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε στον λάθος δρόμο και το παιδί αντί να το κάνουμε να αγαπήσει την μάθηση, το απομακρύνουμε όλο και περισσότερο από αυτήν. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε, ρομπότ μαθητές ή μαθητές που θα τους δίνεται η ευκαιρία να προσφέρουν και να συμμετέχουν ενεργά.
