Αρθρογραφία
Γονική Υπευθυνότητα Και Έφηβοι
Του Χρήστου Ραβάνη
Υπευθύνου Σπουδών του Φροντιστηρίου Συνοχή
Αγχιάλου 42-44 Νέα Σμύρνη
Χωρίς αμφιβολία η πετυχημένη γονική παρουσία πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ενεργή και συνεχή ανάμειξη στην διαπαιδαγώγηση και την καθοδήγηση του εφήβου. Στην ελληνική κουλτούρα αυτή η απλή αλήθεια φαίνεται να έχει παραποιηθεί και για αυτό πολύ συχνά η έννοια της ενεργούς στάσης συγχέεται με την υπερπροστασία και την υπέρ-εμπλοκή στα ζητήματα του νέου ανθρώπου. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα η γονική ευθύνη ταυτίζεται στενά με την συνεχόμενη εποπτεία και παρακολούθηση των εφηβικών δράσεων. Όμως, αυτή η κατανόηση των πραγμάτων δεν μπορεί σίγουρα να εξυπηρετήσει το πρώτιστο μέλημα που κάθε γονιός θα έπρεπε να έχει: την εδραίωση και την διατήρηση μιας ανοικτής επικοινωνίας και μιας υγιούς σχέσης με το παιδί του.
Μια τέτοια προοπτική θα μπορέσει να εξυπηρετηθεί καλύτερα αν η επιτέλεση του γονικού ρόλου πραγματοποιηθεί όχι μόνο επικεντρωμένα στις πράξεις και τις συμπεριφορές του εφήβου, αλλά στα κίνητρα και τις δράσεις του ίδιου του γονιού. Πολλές φορές τα παιδιά αντιδρούν(είτε ενεργά-με την εμφανή εναντίωσή τους-, είτε με λανθάνοντα τρόπο- με την απόσυρσή τους-) στα σχέδια που οι γονείς, ερήμην τους, εκπονούν για την δική τους ζωή. Μια σχεδίαση ασφαλώς πιο βοηθητική θα πρέπει να περιλαμβάνει όχι τόσο τις γονικές προσδοκίες για το αύριο, όσο τις προβολές του ίδιου του νέου για το μέλλον του. Μια από κοινού σχεδίαση που θα χαρακτηριζόταν από την πραγματική αποδοχή των απόψεων του νέου και την πραγματικά επικουρική θέση του γονιού σε αυτή την σχεδίαση.
Ταυτόχρονα, ο γονιός μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον νέο όχι με τις υποδείξεις και τις επιθυμίες του, όσο με τις στάσεις και τις συμπεριφορές του.
Διδάσκουμε στα παιδιά την πραγματικά «ελλειμματική» φύση του ανθρώπου, με την αποδοχή των λαθών μας και δεν του δημιουργούμε την αλαζονική ψευδαίσθηση του αλάθητου με την μη παραδοχή των σφαλμάτων μας.
Δεν «αναλώνουμε» όλη την κοινωνική μας υπόσταση στην σε μια μονοδιάστατη εξαρτησιογόνο σχέση με τα παιδιά μας. Τους διδάσκουμε την ανεξαρτησία και την υγιή αγάπη προς τον εαυτό τους αν μπορούμε να εδραιώνουμε καινούργιες δραστηριότητες που αφορούν την σωματική μας υγεία ή την πνευματική μας διεύρυνση. Τους διδάσκουμε την έννοια της εξέλιξης και της θετικότητας αν είμαστε σε θέση να ξεπεράσουμε τις όποιες αρνητικές μας συνήθειες και εξαρτήσεις. Αποτελούμε υπόδειγμα των μελλοντικών τους σχέσεων με τον τρόπο που πλαισιώνουμε τον-την σύντροφο μας και συμπεριφερόμαστε με ένα πνεύμα σεβασμού και ισότητας.
Σε κάθε περίπτωση, η γονική υπευθυνότητα πρέπει να είναι συνυφασμένη όχι μόνο με την διδαχή και την εποπτεία, αλλά να είναι διδακτική κυρίως με την δράση της και όχι μόνο με τον λόγο της.
